Maximus dolor, inquit, brevis est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? An hoc usque quaque, aliter in vita?

Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?

Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? De hominibus dici non necesse est.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Duo Reges: constructio interrete. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Comprehensum, quod cognitum non habet? Stoici scilicet. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. An potest cupiditas finiri? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Rationis enim perfectio est virtus; Sed quot homines, tot sententiae;