Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis istud possit, inquit, negare? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Falli igitur possumus. Duo Reges: constructio interrete. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Bork Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Non est igitur summum malum dolor.

Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Sed residamus, inquit, si placet. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Ita prorsus, inquam; In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Eaedem res maneant alio modo.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano.

Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Itaque his sapiens semper vacabit. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.