Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Laboro autem non sine causa; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Duo Reges: constructio interrete. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Praeteritis, inquit, gaudeo. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quibusnam praeteritis?

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Sed quid sentiat, non videtis.

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Nunc vides, quid faciat. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Quid, quod res alia tota est? Ubi ut eam caperet aut quando?